De oplettende lezer miste “zijn verhaal” al op de site. Natuurlijk omdat ik al die tijd sprakeloos was, omdat woorden tekort schieten of gewoon omdat mijn mond gesnoerd was…
Nee hoor. Als zo’n tekst nog niet klaar staat moet je daar gewoon even goed voor gaan zitten!

Mijn verhaal, mijn verhaal?
Als je al de helft van je leven samen bent is het eigenlijk niet meer helemaal ‘mijn verhaal’. Maargoed, daar gaat dit stukje niet over. Het gaat tenslotte over hoe ik terugkijk op de afgelopen jaren en naar de grote dag toeleef.
Ergens wist ik het altijd al wel en misschien wel iets te snel: ooit komt er een dag dat Oud Zeer niet meer de boventoon voert. Dat de belofte aan elkaar meer betekenis heeft dan gedacht en dat één achternaam voor ons gezin dé eenheid vertegenwoordigt waar we voor strijden. Daar was wel wat volharding voor nodig 🙂 Volharding om te bewijzen dat er ‘houden van’ bestaat, dat er tijd is om te wachten en dat liefde ook zonder te trouwen de baas is. Een overwinning zonder tegenstander? In ieder geval een levensles en mooi resultaat. De één wordt slapend rijk maar wij zijn pratend ‘rijk’ geworden. Daarom kijk ik trots terug op onze vijftien jaar.

Toch ga ik onze twee juli niet helemaal met een gerust hart tegemoet…
Want zoals een aantal van jullie misschien nog wel weten heeft Quirine op mijn vijftien-jaar-oude vraag: “Zou jij een vriendje willen?” slechts een zoen, maar geen antwoord gegeven. Zorgen dat ze dit keer wel “Ja” zegt, daar is met de inkoop van de buitengewoon ambtenaar rekening mee gehouden, maar je weet natuurlijk maar nooit!